مفاخر طرقبه – شهدای طرقبه – بخش هفدهم کتاب باغ ماهی ها – خاطرات شهید حسین جمعی

... من به جبهه نیامدم مگر آن که امام عزیز را یاری کنم تا حکومت عدل علی(ع) را در سرتاسر گیتی برقرار کند و یا لیاقت پیدا کنم و به شهادت برسم. پیرو امام باشید و ولایت فقیه را تنها نگذارید.

مادر مهربانم! سلام گرم مرا بپذیر. ای کسی که شب های تاریک تا صبح، سر مرا بر دامن گذاشتی و با دست های مهربانت مرا نوازش کردی! نکند برای من گریه کنی که دشمن شاد شود. همچون زینب(س) با قامتی استوار و سری بلند، ندای الله اکبر را به گوش همه برسان.

سلام به برادران عزیزم. چون حسین، سربلند باشید و استوار. برای من گریه نکنید که دشمنان شاد نشوند.

همسر مهربانم! مرا ببخشید و حلال کنید که نتوانستم برای شما همسر خوبی باشم. سه سال بیشتر با هم زندگی نکردیم و در طی این مدت، من بیشتر در جبهه بودم. با وجود این، همواره شرمنده ی لطف بی دریغ شما هستم. همسر مهربانم! به همه بگو اگر خواستید برای من گریه کنید، برای آن آقایی گریه کنید که با لبان تشنه شهیدش کردند. این را به شما بگویم که من به آرزوی دیرینه ام رسیدم. ان شاالله راه کربلا که باز شد، شما و زهرا به زیارت مولا حسین(ع) بروید و سلام من را به مولایم اباعبدالله(ع) برسانید و به بانو زینب(س) بگویید: «بانو جان! حسین من هم شهید شد».

همسر مهربانم! تا جان در بدن دارید، پیرو امام خمینی و ائمه(ع) باشید که خط امام، خط ائمه است.

زهرا به محض این که توانست حرف بزند، قرآن و نماز را یادش بده. من دوست دارم زهرا تا جایی که می تواند، درس بخواند. او را با خود به دعای کمیل، ندبه، نماز جمعه و جماعت و به راهپیمایی ببر تا بداند شهدا به خاطر چه آرمان هایی جان خود را فدا کردند.

در پایان، باز هم تکرار می کنم، در تربیت زهرا هیچ کوتاهی نکنید که در برابر خدا مسئول خواهید بود. زهرا امانتی است در دست شما؛ از او آن چنان که اسلام می خواهد، نگه داری کنید و مواظب باشید تا کسی او را اذیت نکند.

 

منبع: کتاب "باغ ماهی ها" – داستان هایی واقعی از زندگی شهید حسین جمعی – مسئول محور برون مرزی بارزان عراق / نویسنده: قاسم رفیعا / ناشر: توس گستر

 

مفاخر طرقبه – شهدای طرقبه – بخش دوازدهم کتاب باغ ماهی ها – خاطرات شهید حسین جمعی

آن شب به شدّت حسینی بود. ابوالفضل خوش بیان(حسین جمعی)، با نوای دلکش و تأثیر گذارش چنان حسینی سوخت و حسینی خواند که طوفانی در دل ها به پا کرد.

با دعای کمیل ابوالفضل، حال و هوایی در قرارگاه به پا می شد که تا مدّت ها احساس سبکی دل نشین و خاصی در بچه ها به وجود می آمد. آن شب با هم کنار صخره ی مشرف به شهر قرار داشتیم. من مخالف محور سوم بودم و اعتقاد داشتم با حمله از دو محور، به طور خودکار، مرکز شهر هم منهدم خواهد شد؛ ولی اصرار و پا فشاری ابوالفضل برای حمله از محور سوم، باعث شد به طور جدی بحثمان شود. قرار نبود با هم زیاد بحث کنیم. مخصوصاً جلو نیروها که اصلاً. به همین خاطر، این صخره را برای بحث های جدی برگزیده بودیم.

نمی دانم چند دقیقه؛ فقط نشسته بودیم و چراغ های شهر را که یکی یکی خاموش می شدند، از آن دوردست خلوت و سرد، تماشا می کردیم و دور از تمدن و روشنایی، در دل تاریکی، تنها با نور فانوس ها گفت و گو داشتیم. انگار قرار نبود ابوالفضل چیزی بگوید. چهره ی نورانی و جذابش در زیر نور ماه می درخشید و رنگ مهتابی گرفته بود. سکوت، طولانی شده بود. در پی بهانه ای، گفتم: «امشب حسابی امام حسین(ع) را گرفتار کردی و پایِ رو گذاشتی! چه خبره؟ نکنه قراره ما رو تنها بذاری؟!»

ابوالفضل، باز چند دقیقه ای سکوت کرد. بعد گفت: «نگاه کن! باز هم چند تا چراغ خاموش شد. همه دیر یا زود می خوابند. تا چند دقیقه دیگه فقط چراغ کوچه ها و خیابون ها روشن می مونه».

ـ مهم اینه که ما بیداریم و قراره فردا حسابی آتیش به پا کنیم. اونم از سه محور. همون طوری که تو می خواستی.

بلند شدم و به راه افتادم؛ اما با صدای ابوالفضل، میخکوب شدم.

ـ حاج حسین! امشب از امام حسین(ع) اجازه ی محور سوم رو گرفتم.

برو بخواب و خیالت راحت باشه.

بلند شد و رفت و من هنوز ایستاده بودم رو به دشتی که پیش رو بود و کوهی که پشت سر.

ابوالفضل، درست فکر کرده بود. محور سوم که مرکز شهر بود، اخیراً توسط نیروهای بعثی تجهیز شده بود و تعداد زیادی از نیروهای ارتش بعث در آن جا مستقر بودند. حمله ی ما به دو محور کناری باعث می شد بعثی ها به سرعت هوشیار شوند و نیروهای ما را قلع و قمع کنند. ابوالفضل و نیروهای تحت امرش، با فدا کردن خودشان ضمن نابود کردن نیروهای بعث، موفقیت عملیات را تضمین کردند. ما به راحتی به هدف های از پیش تعیین شده رسیدیم؛ ولی هنوز صدای تیراندازی از مرکز شهر به گوش می رسید. وقتی به مرکز شهرک دیرلوک رسیدیم، بعثی ها یا کشته شده بودند، یا گریخته بودند. در بین نیروهای ابوالفضل، وِلوِله ای بود. ابوالفضل به همراه یکی از هم رزمانش کیلومترها دورتر از مرز ایران و نزدیک مرز سوریه به آسمان پر کشیده بود. او اجازه ی حمله به محور سوم را از سالار شهیدان گرفته بود. بچه ها می گریستند و ابوالفضل را در پتویی می پیچیدند. قاطرها سرگِرانی می کردند و قصد گریختن داشتند. به سختی دو شهید و یک زخمی به جا مانده از عملیات را بر روی قاطر ها سوار کردیم و به سرعت به سمت مرز ایران به راه افتادیم. هنوز خبری از صبح نبود.

 

منبع: کتاب "باغ ماهی ها" – داستان هایی واقعی از زندگی شهید حسین جمعی – مسئول محور برون مرزی بارزان عراق / نویسنده: قاسم رفیعا / ناشر: توس گستر