عمر اگر خوش گذرد زندگی نوح کم است :: خیریه حمزه سیدالشهداء(ع) طرقبه

مفاخر طرقبه – استاد علی باغبانباشی – بخش چهارم؛ سال های دور از میدان

اتفاق تلخی که رقم می خورد

اولین روزهای ماه فروردین. سال ۱۳۵۴ درست روبه روی دانشگاه تهران، علی منتظر اتومبیل بود تا با آن به منزل برود. از قضا چند جوان که با اتومبیل در حال عبور بودند او را می شناسند و با انگیزه شوخی یا شاید دیدار به شکل وحشتناکی به سمت او می آیند. علی با اتومبیل برخورد می کند و از ناحیه پا صدمه می بیند.

«رو به روی دانشگاه تهران ایستاده بودم که اتومبیلی حامل چهار سرنشین با بی احتیاطی کامل راننده، به سمت من آمد و طوری با پای چپم برخورد کرد که هرگز به شکل اول در نیامد و ۴ سانت کوتاه شد.»

او را برای مداوا به بیمارستان انتقال می دهند. ۸ ماه مداوا تاثیر قابل توجهی در بهبود پای او ندارد. به ناچار به خارج از کشور می رود و در آنجا پس از چند عمل جراحی سلامت نسبی اش حاصل می شود. به خاطر کوتاه شدن پای چپ، از آن به بعد دیگر هرگز نمی تواند قدم های بلند و محکم بردارد. علی باغبانباشی راننده اتومبیل را به خاطر نداشتن وضع مالی مناسب می بخشد و درباره او گذشت می کند.

از تنهایی دویدن تا تنهایی باغ

سال ۱۳۵۶ است علی باغبانباشی، با کوله باری پر از افتخار، دوباره به شهر و دیارش بر می گردد. باغ های سرسبز و رودخانه و بنفشه ها و طراوت. انگار دلش می خواهد بعد از این همه شلوغی و رفت و آمد و رقابت، دوباره در کنج باغ پدری از پشت پنجره خانه باغ خاطرات کودکی و نوجوانی را مرور کند. درخت بکارد، میوه بچیند و عطر خوب بنفشه ها را با صدای پرنده ها پیوند بزند. شاید این مسیر که او تا انتهایش را تنهای تنها می دوید حالا منتظر گام جوانتر هاست. زندگی همین رفت و برگشت هاست که در عشق و هجرت خلاصه می شود و به قول خودش؛

عمر اگر خوش گذرد زندگی نوح کم است

ور به سختی گذرد نیم نفس بسیار است.

گریز به روز های قدیم

حدود سی و اندی سال پیش، اگر بعد از ظهر یک روز تابستان رهگذر کوچه پس کوچه های سبز ییلاق طرقبه می شدی و از آن جا به «چونی در» می رفتی حتماً فریاد مردی را می شنیدی که به صد ها پای دونده آماده باش حرکت می داد. چونی در؛ میدان کوچکی بود که دورش را می گشتی ۲۰۰ متر بیشتر نبود. با قلوه سنگ های زیاد، زمین ورزشی بچه های طرقبه بود.

استاد علی باغبانباشی، با ۲۰۰ نفر از نوجوانان طرقبه اینجا تمرین دو و میدانی می کند. مسابقه می گذارد و از اموال شخصی اش برای فرزندان زادگاهش هزینه می کند. انگار دوست دارد از این منطقه خوش، باغبانباشی هایی را تحویل دو و میدانی ایران بدهد. او بدون هیچ چشمداشت و غروری با این که قهرمان ملی است شاگردان زیادی را تربیت می کند.

منبع: کتاب "قهرمان" – روایتی کوتاه از زندگی و خاطرات دونده سال های دور – استاد علی باغبانباشی / تنظیم و نگارش: سیده محدثه مؤذنی راد / انتشارات: بوی شهر بهشت