«دکتر سر بلند کرد. پرونده را ورق زد و از بعضی صفحات گذشت و بعضی را به دقت خواند و گفت بکش پایین...»
«هاشم در بد مخمصه ای افتاده بود...»
مدت: 12:51
«ما خیلی فکر کردیم و عواقب کار را سنجیدیم و دنبال یک آدم مدیر و مدبر بودیم که بتواند گردان را اداره کند...»
مدت: 10:14
با عنایت به مطالبی که در بخش های "کار خیر چیست؟" ، "چرا کار خیر انجام می دهیم؟" ، "شرایط انجام کار خیر" ، "انواع کار خیر" و ... آوردیم؛ طبیعتاً نیاز به توضیح بیشتر برای شناخت خَیِّر نیست و در یک جمله می توان گفت: شخصی که با رعایت شرایط، به انجام کار خِیر مبادرت می ورزد؛ خَیِّر نام دارد.
اما از باب تبرک و به جهت تکمیل بحث، نقل فرمایشی از امیرمؤمنان حضرت علی(علیه السلام) خالی از لطف نخواهد بود.
امیرمؤمنان حضرت علی(علیه السلام) می فرمایند:
در دنیا، جز برای دو کَس، خِیر نیست:
یکی گناهکاری که با توبه جبران کند؛ و [دیگری] نیکوکاری که در کارهای خیر شتاب ورزد.
(نهج البلاغه، ترجمه دشتى، حکمت 94)
ما نمی دونیم کِی شاد باشیم، کِی غمگین...
یه جاهایی شادیم که باید غمگین باشیم، یه جاهایی غمگینیم که باید شاد باشیم...
چی شد تو کربلا لبخند از روی لب اصحاب نیفتاد؟
چی شد بُرِیر شب عاشورا شوخی کرد؟
وقتی دستامون برای آخرت خالیه باید ناراحت باشیم...
وقتی بارمون رو برای آخرت بستیم، باید خوشحال باشیم...
اگه کسی رو که داره تقلا میکنه برای زندگی ولی زورش نمیرسه، ضبط و ربطش کردیم، پناهش دادیم، بارشو به دوش کشیدیم، اگر از جایگاه و منصبمون استفاده کردیم برای خدمت به مردم؛ اونوقته که باید حالمون خوب باشه...
حال خوب یعنی حال دیگران رو خوب کنیم...
وقتی بارمون رو برای آخرت بستیم، باید خوشحال باشیم...
امان از غفلت...
گاهی وقتها به خاطر عادتمون، منافعمون، یا اینکه نظری مخالف نظر ماست؛ نمی خوایم حرف حق رو بشنویم...
وهب مسیحی تو اولین برخوردش با امام حسین(علیه السلام) مسلمون شد و همراه اصحاب جنگید...
اما خیلی از مسلمونا، به راحتی از کنار "حق" گذشتن...
خطاها ریشه در غفلت دارن...
اوناییکه یه ختم قرآن می کنن یه آیه عمل نمیکنن، با خوندت دوتا کتاب فکر می کنن همه چیز رو می دونن؛ تا ازشون نقد میشه فوراً به طرف مقابل برچسب میزنن، نون رو به نرخ روز می خورن "غافلن".
امان از غفلت...
حرف حق رو از هر کسی قبول کنید...
بیدار موندن یک هنره..
خیلی از آسیبهایی که تو زندگی می بینیم، به خاطر آشفتگی ذهنمونه...
و یاد خدا، تمرکز ذهن رو بالا میبره...
اگه می بینیم که اصحاب امام حسین(ع)، در کوران سختی ها و فشارهای روانی، کلامی به ناحق نگفتند، ذره ای از انسانیت خارج نشدند، بهترین تصمیم رو گرفتند، به این خاطره که فکرشون متوجه حق بود...
ذهنمون پریشونه که نماز می خونیم ولی بی بهره ایم...
با زن و بچه مونیم ولی لذت نمی بریم...
تو برقراری ارتباط با دیگران ناتوانیم...
توجه به خدا ذهن رو از نابسامانی ایمن میکنه...
لحاظاتی که با خدا هستیم، بهره بیشتری از زندگی داریم...
